Λίγες μέρες στην Ίμπιζα

του Ανδρέα Κατσικούδη

Η Ίμπιζα είναι εντελώς τουριστική, μόνο για κλάμπινγκ και πανάκριβη!

Όχι! Και στα τρία όχι!

Είναι ένα νησί με ιδιαίτερα όμορφες παραλίες, πνιγμένο στο πράσινο και με κάποια ωραία χωριά. Είναι καλό να αποφύγει κάποιος τον Ιούλιο και Αύγουστο. Ακόμη όμως και τότε μπορεί να βρει πιο ήσυχα μέρη – όπως παραλίες στη βόρεια πλευρά του και ορεινά χωριά με ωραίες πλατείες. Την επισκέφτηκα τέλη μέσα Ιουνίου και μπορεί κάποιες παραλίες να είχαν πνιγεί ήδη από τους τουρίστες (σε σημείο να μην έχεις πού να βάλεις την πετσέτα σου), υπήρχαν όμως κι άλλες που τα πράγματα ήταν αρκετά χαλαρά. Το νησί έχει πολλές παραλίες, καθαρή και δροσερή θάλασσα με υπέροχα χρώματα και ψάχνοντας λίγο βρίσκεις αυτή που σου ταιριάζει. Κάποιος που αγαπά τη θάλασσα θα περάσει όμορφα στην Ίμπιζα. Εδώ να προσθέσω ότι σε πολλές παραλίες απαγορεύεται εντελώς το κάπνισμα (υπάρχει σχετική σήμανση), όπου υπήρχαν ντους ήταν κλειστά (λόγω λειψυδρίας έγραφαν) και είναι συνηθισμένο οι γυναίκες να είναι γυμνόστηθες στην παραλία.

Από την Ίμπιζα μπορείς να πας επίσης σε γειτονικά νησιά. Με μόλις 12 ευρώ αγοράζεις εισιτήριο με επιστροφή για τη Φορμεντέρα (Formentera), το τέταρτο μεγαλύτερο νησί των Βαλεαρίδων, την Αίγινα, θα έλεγα, της Ίμπιζας (μία ώρα περίπου από το λιμάνι της πρωτεύουσας). Για όσους έχουν χρόνο υπάρχουν κι άλλες επιλογές, κοντά και μακριά.

Πέρα από τις παραλίες, έχουμε ένα νησί που όπου και να πας είναι όμορφο, καθαρό, με ωραίους δρόμους (όχι όμως μεγάλους), παλιές εντυπωσιακές εκκλησίες και σε κάποια σημεία ωραία αρχιτεκτονική. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά σημεία του είναι γεμάτο από μεγάλα αδιάφορα ξενοδοχεία (όπως στη Ρόδο) και τουριστικά μαγαζιά. Ειδικά σε περιοχές που έχουν κλαμπ.

Να μιλήσουμε τώρα για τα κλαμπ. Δεν ξέρω τίποτα. Πέρασα μόνο απέξω και μάλιστα μέρα. Οι τιμές εισόδου είναι πανάκριβες, ξεκινούν από 30 ευρώ (πάντα χωρίς ποτό), αλλά άνετα φτάνουν τα 80 ευρώ ή τα ξεπερνούν αν υπάρχει κάποιος γνωστός DJ (όταν ήμουν σταρ ήταν ο Black Coffee). Η Ίμπιζα αυτό πουλάει. Με το που φτάνεις με το αεροπλάνο βλέπεις μέσα στο αεροδρόμιο διαφημίσεις για το εβδομαδιαίο πρόγραμμα των μεγάλων κλαμπ και όπου και να πας στο νησί υπάρχουν σχετικές αφίσες και μαγαζιά που πουλούν τα ακριβά εισιτήρια εισόδου. Υπάρχει και ειδικό λεωφορείο, το Disco Bus, που ξεκινάει δρομολόγια από το απόγευμα και σταματάει τις πρώτες πρωινές ώρες και πηγαίνει σε όλα τα κλαμπ (εισιτήριο 5 ευρώ).

Πέρα όμως από αυτό τον τομέα οι τιμές είναι απρόσμενα λογικές. Όταν αναπτυσσόταν η Μύκονος, την παρομοίαζαν με την Ίμπιζα (για να την τιμήσουν). Ερχόμενος από την Αθήνα και ξέροντας τις τιμές των περισσοτέρων νησιών στην Ελλάδα (όχι η Μύκονος δεν παίζει στην εξίσωση αυτή) μου φάνηκε η Ίμπιζα μια χαρά. Λογικά πράγματα. Μπορείς να νοικιάσεις φτηνά αυτοκίνητο (πολύ πιο φτηνά από Αθήνα) κι αυτό είναι κάτι που απαιτείται τουλάχιστον για μια δυο μέρες για να δεις το νησί. Μπορείς να βρεις ωραίο ξενοδοχείο στο κέντρο του Άγιου Αντώνιου με πισίνα και γυμναστήριο με 80 ευρώ το δίκλινο. Να φας ένα χορταστικό χάμπουργκερ, μια μερίδα πατάτες και μία μπίρα με 20 ευρώ μπροστά στη θάλασσα (τιμές που συναντάς σε αρκετά μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, μόνο που εμείς δεν έχουμε μισθούς Ισπανίας). Ή να πάρεις με 8 ευρώ κινέζικο και να πας σε μια από τις ωραίες πλατείες της κάτω από τους φοίνικες και να χαζεύεις τα σιντριβάνια. Για να μη μιλήσουμε για τα σούπερ μάρκετ που λόγω χαμηλού ΦΠΑ και ανταγωνισμού είναι αρκετά πιο φτηνά από Ελλάδα. Το μόνο που βρήκα ακριβό ήταν τα μεγάλα κλαμπ και κάποια μαγαζιά που έχουν μια μεγάλη φήμη, όπως το Café del Mar. Φήμη όμως αδικαιολόγητη για μένα αφού τα καλύτερα μέρη είναι κοντά στη θάλασσα και είναι δωρεάν. Και η μουσική που παίζουν δεν είναι κάτι ιδιαίτερο πια.

Τι άλλο αξίζει; Η πρωτεύουσα, η οποία έχει το ίδιο όνομα με το νησί, η Εϊβίσα (δηλαδή στα ισπανικά η Ιμπίθα). Έχει να επιδείξει μια πανέμορφη παλιά πόλη  που χαίρεσαι να περπατάς και να ξαναπερπατάς. Κάστρα, θέα, σοκάκια, μαγαζάκια, σπίτια από μια άλλη εποχή. Η παλιά πόλη (Dalt Vila) στέκεται σε ένα λόφο και ομορφαίνει όλη την πρωτεύουσα. Και η υπόλοιπη πόλη όμως είναι μια όμορφη μεσογειακή πόλη, με θάλασσα, φοίνικες, ωραίους πεζόδρομους, πολλές και όμορφες πλατείες και πολύ συμπαθητική αρχιτεκτονική. Χαίρεσαι να την περπατάς! Επίσης έχει μουσείο μοντέρνας τέχνης και φυσικά μουσείο της πόλης – δεν πρόλαβα να επισκεφτώ κανένα γιατί έκλειναν νωρίς το απόγευμα.

Τυχαία βρέθηκα στο νησί αυτό. Έκανα μια μέρα του Δεκεμβρίου μάθημα κινηματογράφου και βγαίνει ο Αντώνης στο διάλειμμα και μου λέει «Κοίτα μόλις έκλεισα με Aegean για Ιούνιο Ίμπιζα με 80 ευρώ!». Μου φάνηκε ευκαιρία να δω αυτό το διάσημο νησί και την άρπαξα. Αλλά δεν ξέρω αν θα το επέλεγα σε σχέση με κάποιο ελληνικό νησί. Αν θα το έκανα, ο λόγος θα ήταν ότι είναι μεγάλο νησί και συνδυάζει παραλίες και εικόνες που πρέπει να πας σε τρία-τέσσερα νησιά δικά μας για να τις βρεις όλες μαζί. Πάντως σε τέσσερις μέρες πρόλαβα να δω αρκετά καλά την Ίμπιζα (και η μία μέρα ήταν σχεδόν όλη μονοήμερη εκδρομή στη Φορμεντέρα). Η Ίμπιζα θεωρείται ότι είναι υπερκορεσμένη από τον τουρισμό, η αισθητική της σε πολλά σημεία είναι κατεστραμμένη από τα άχαρα ξενοδοχεία και ένιωσα ότι κάτι της λείπει. Προτιμώ μέρη με περισσότερο χαρακτήρα και κουλτούρα και η Ισπανία έχει τόσα πολλά τέτοια. Αν με ρωτούσε κανείς τι θα προτιμούσες (ανεξάρτητα κόστους) να πας δεύτερη φορά στην Ίμπιζα ή τρίτη φορά στα Τίρανα μαντέψτε ποια θα ήταν η

απάντησή μου!

Δείτε τις φωτογραφίες που τράβηξα στην Ίμπιζα εδώ!